استاد هاشمی گلپایگانی تعریف میکردن :

یکی از بزرگان از جایی رد میشدن یکی از لات های گردن کلفت جلوشونو میگیره میگه : من همینم که هستم ؛ تو ،هستی اینی که هستی؟

میگفتن تا مدتها یا تا آخر عمر این عالم بزرگ هی راه میر فتن و به پیشونی خودشون میزدن ومیگفتن :" هستی اینی که هستی؟" و اشک میریختن...

حالا دوستان خداییش هستیم اینی که هستیم؟

_{نقل به مضمون بود شاید تو جزئیات یه ذره اشتباه کرده باشم اما اصل داستان رو بگیرید}